مولوی - فرق بیداریها

تا با تو بوم نخسبم از یاریها
تا بی تو بوم نخسبم از زاریها

سبحان الله که هردو شب بیدارم
توفرق نگر میان بیداریها

مولانا - من آن ماهم - آواز با صدای داوود آزاد

من آن ماهم که اندر لامکانم
مجو بیرون مرا در عین جانم

تو را هر کس به سوی خویش خواند
تو را من جز به سوی تو نخوانم

مرا هم تو به هر رنگی که خوانی
اگر رنگین اگر ننگین ندانم

متاسفانه مرورگر شما، قابیلت پخش فایل های صوتی تصویری را در قالب HTML5 دارا نمی باشد.
توصیه ما به شما استفاده از مروگرهای رایج و بروزرسانی آن به آخرین نسخه می باشد
با این حال ممکن است مرورگرتان توسط پلاگین خود قابلیت پخش این فایل را برای تان فراهم آورد.

دریافت

برای دیدن کل شعر به ادامه مطلب بروید

مولوی - اگر توانی کرد

اگر دل از غم دنیا جدا توانی کرد
نشاط و عیش به باغ بقا توانی کرد

اگر به آب ریاضت برآوری غسلی
همه کدورت دل را صفا توانی کرد

ز منزل هوس ات ار دو گام پیش نهی
نزول در حرم کبریا توانی کرد

برای دیدن کل غزل به ادامه مطلب بروید

مولوی - نماز مستان

عجبا نماز مستان تو بگو درست هست آن
که نداند او زمانی نشناسد او مکانی

عجبا دو رکعت است این عجبا که هشتمین است
عجبا چه سوره خواندم چو نداشتم زبانی

...

به خدا خبر ندارم چو نماز می گزارم
که تمام شد رکوعی که امام شد فلانی

برای دیدن کل غزل به ادامه مطلب برید.

شغل بنی آدم

بنی آدم شغلی خواست که در شانش باشد،

لذا او را به جارو کشی عدم آباد گماردند.

پینوشت:

...

فلکی به گرد خاکی شب و روز گشته گردان
فلکا ز ما چه خواهی نه تو معدن ضیایی

نفسی سرشک ریزی نفسی تو خاک بیزی
نه قراضه جویی آخر همه کان و کیمیایی

مثل قراضه جویان شب و روز خاک بیزی
ز چه خاک می‌پرستی نه تو قبله دعایی

چه عجب اگر گدایی ز شهی عطا بجوید
عجب این که پادشاهی ز گدا کند گدایی

و عجبتر اینک آن شه به نیاز رفت چندان
که گدا غلط درافتد که مراست پادشاهی

فلکا نه پادشاهی نه که خاک بنده توست
تو چرا به خدمت او شب و روز در هوایی

فلکم جواب گوید که کسی تهی نپوید
که اگر کهی بپرد بود آن ز کهربایی

...

«حضرت مولوی»

مولوی - در دل من صد دعا انداختی + مینیاتور

در دل من آن دعا انداختی
صد امید اندر دلم افراختی

من نمی‌کردم گزافه آن دعا
همچو یوسف دیده بودم خوابها

برای دیدن کل شعر و مینیاتور استاد فرشچیان به ادامه مطلب بروید

مولوی - تو مرو + مینیاتور

گر رود دیده و عقل و خرد و جان تو مرو
که مرا دیدن تو بهتر از ایشان تو مرو

آفتاب و فلک اندر کنف سایه توست
گر رود این فلک و اختر تابان تو مرو

برای دیدن کل شعر و مینیاتور استاد فرشچیان به ادامه مطلب بروید

مقامر زاده + مینیاتور

به نام آنکه غیر او نیست

 أَلا فَاسقِنی خَمراً وَقُل لی هِیَ    الخَمرُ
وَلا  تَسقِنی  سِرّاً  إِذا  أَمکَنَ     الجَهرُ

« ابو نواس »

خسته شده ام از از نوشیدن پنهانی نگاهت. بس ملول گشته ام که سرّی عاشقت باشم. بس ملولم که می پندارم سرّی می توان مهر ورزید. خسته ام از خواندن این شعر:

برای دیدن کل متن و مینیاتور استاد فرشچیان به ادامه مطلب بروید

مکاشفه دیدن یار + مینیاتور

بسم الله الذی " هو مقلب القلوب "

آسوده بُدم نشسته در کنجی
کآمد غم عشق و حلقه بر در زد

شاخ طربم ز بیخ و بن بر کند
هر چیز که داشتم به هم برزد

« حضرت عطار »

نوشتن از معشوق گاهی چنانم ترغیب کند که هزار کار واجب را به سمتی می نهم و به سوی خانه ی قلم راهی می شوم ولی چه کنم که به محض وصال و آمیزش من با قلم غیر از طلب نامتناهی معشوق چیزیم نمی ماند و بغضی از دور سلامم می دهد گویی آشنای دیرینه ی من است.

اما اینبار حکایتی دیگر دارد که اگر ملالت آور برایتان نباشد می گویم:

برای دیدن کل مطلب و مینیاور اساد فرشچیان به ادامه مطلب بروید

پیر، نردبان آسمان + مینیاتور

نوشته را با نوشتن نام خدا آغاز نمی کنم چرا که هنگامی که نام پیر می آید ابتداً اشاره به پیر عالم ملکوت و جوان گردان اعظم حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و سلم است و این بزرگ پیر جوان تمام لحظات زندگیش تفسیر زیبایی از بسم الله الرحمن الرحیم است و زهی چنین بسم الله الرحمن الرحیمی که بسم الله الرحمن الرحیم ظاهری مادر آن گم.

گه گاهی که تکثر زلف یار چنانم متکثر کند که خویش را چند بینم و همانند گفته شلی خنجر به دست گیرم و با چشمانی بسته بچرخم و از ترس خنجرم را تکان دهم و اطرافیانم را مجروح کنم فقط یک چیز توانایی این را دارد که روحم را در هم کوبد و جان و جانانم را یکی بنماید، دستم را بگیرد و سراسر شادی و طربم کند و این هدیه آسمانی کلامی و یا حتی نفسی است که از سینه پیری بیرون می آید.

برای دیدن کل متن و مینیاور استاد فرشچیان به ادامه مطلب بروید

مقدمه

بسم الله الرحمن الرحیم

رب تمم بالخیر

به قول سعدی شیرین سخن راست معنی:

« بخاطر داشتم که چون به بدرخت گل رسم دامنی پر کنم هدیه اصحاب را. چون برسیدم بوی گلم چنان مست کرد که دامنم از دست برفت. »

هر یک از ما نیز در لحظاتی دامنها می چینیم و به وقت خود از کف می نهیم و فقط « حسرتی » و « ای کاشی » برای دوستان خود به سوغات میبریم.

اما بنده ی کمین در نظر دارم که از گلهای گلشن دوست و دوستی یادی که برایم مانده برای شما هدیه آورم هرچند ناچیز و بی مقدار باشد که به قول خود حضرت سعدی:

به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل
به قدر وسع بکوشم وگر مراد نیابم