خبر رفتنت

خبر رفتنت وجودم را سوزاند

دیگر غیر تعینی چیزی ندارم

خون وجودم پای غرور تو

چشمانم همچنان منتظرند

جادوی چشمانت

نمی دانم در عمق نگاهت چه نهفته است که چنین غوغا میکند.

روزی که در چند قدمی من ایستاده بودی و مشغول کار خویش، از درون چشمت هر لحظه انفجاری به من می رسید و ناگاه کلماتی بر زبانم می آمد و قلم بر کاغذ می رقصید و چه سماعی داشت قلم:

می طلبد چشم تو کفر انا الحق ز من
می نگرد عشق من پست به من چون زغن

می کشدم روی تو بی طلب خونبها
می زندم غمزه ام بی سبب و جرم من

عاشق رویت شدم گشت چو شب روز من
روز چه باشد که سرو جان طلبد از چمن

چشم من از خون تهی لیک دلم بس پر است
...

و اینجا بود که رفتی و کلام و تکلم و جان متکلم را با خود بردی. حالا چند ماه است که در حال کامل کردن بیت آخرم اما تا مصرع اول را می خوانم یاد رفتنت می افتم و باز قدرت فکر از من گرفته می شود چه برسد به سرودن.

غمزه ای کن تا نه تنها شعرم بلکه زندگیم کامل شود....

خواب

ممنون که به خوابم آمدی

مدتها بود انتظارت را می کشیدم

سحر کرشمه چشمت به خواب می‌دیدم

زهی مراتب خوابی که به ز بیداریست

«حضرت حافظ»

مقامر زاده + مینیاتور

به نام آنکه غیر او نیست

 أَلا فَاسقِنی خَمراً وَقُل لی هِیَ    الخَمرُ
وَلا  تَسقِنی  سِرّاً  إِذا  أَمکَنَ     الجَهرُ

« ابو نواس »

خسته شده ام از از نوشیدن پنهانی نگاهت. بس ملول گشته ام که سرّی عاشقت باشم. بس ملولم که می پندارم سرّی می توان مهر ورزید. خسته ام از خواندن این شعر:

برای دیدن کل متن و مینیاتور استاد فرشچیان به ادامه مطلب بروید