مقامر زاده + مینیاتور

به نام آنکه غیر او نیست

أَلا فَاسقِنی خَمراً وَقُل لی هِیَ    الخَمرُ

وَلا  تَسقِنی  سِرّاً  إِذا  أَمکَنَ     الجَهرُ
« ابو نواس »

خسته شده ام از از نوشیدن پنهانی نگاهت. بس ملول گشته ام که سرّی عاشقت باشم. بس ملولم که می پندارم سرّی می توان مهر ورزید. خسته ام از خواندن این شعر:

دوستت می دارم و بیهوده پنهان می کنم
خلق می دانند و من انکار ایشان می کنم

عشق بی هنگام من تا از گریبان سر کشید
از غم رسوا شدن سر در گریبان می کنم

دیده بر هم می نهم تا بسته ماند سر عشق
این حباب ساده را سرپوش طوفان می کنم
« استاد ابتهاج »

آری همه می دانند. زمین، آسمان، پرندگان و حتی مغ میخانه پرست خودمان هم می داند همان شراب ریز شراب خوار بد مست همان که خُمش سرش است.

آری دوستت می دارم به حدی که خود را با حضرات مولوی، حافظ و سعدی هم درد می دانم، راستی شهریار عزیز را جا نندازم. اما آنها کجا و من کجا که حضرت سعدی در جایی فرمود:

حُسن تو نادر است در این عهد و شعر من
من چشم بر تو و همگان گوش بر منند

و یا در جای دیگری آورد:

نامه ی حسن تو بر عاقل و جاهل خوانم
نامت اندر دهن پیر و جوان اندازم

خوب من هم می خواهم اما چه کنم می ترسم. نه! ترسو نیستم. من پسر حضرت اوّل، مسجود ملائک، آدم هستم. پسر کسی که به قمار عشق بهشت را داد و تا آخر پای قمار خویش ماند.

حضرت حافظ فرمود:

پدرم روضه ی رضوان به دو گندم بفروخت
نا خلف باشم اگر من به جویی نفروشم

اما من می گویم:

قماری که پدر کرد ز حد بیرون بود
همچنان من بکشم جور سر و سودایش

آری نیازی به قمار مجدد نیست.

من مقامر زاده ام. مقامر زاده و ترس؟ ولی مسئله اینجاست که آتش جانم از جانم عزیزتر شده است.

چندی پیش که به دلیل ترسم فکر می کردم سروشی به تمسخر در گوشم تک مصرعی خواند:

مقامر زاده ام اما دلم از شرط می لرزد
نه هر شرطی بل آن شرطی ز جانم بیش می ارزد

و من در جوابش مصرع دوم را گفتم.

آری از دست دادن نگاهت برایم از مرگ سخت تر است. می ترسم کاری کنم و مانند داستان شهر سیاهپوشان در هفت پیکر حضرت نظامی با دست ردّت سیاهپوش شوم.

راستی فهمیدم حضرت حافظ هم از عاشقانت بوده چرا که نشانیت را درست می دهد، یادم هست جایی از او شنیدم:

چو بید بر سر ایمان خویش می لرزم
که دل به دست کمان ابرویست کافر کیش

آرزو دارم که هیچوقت چنین ترسی را تجربه نکنی که می دانم در عین سنگدلی چه قدر نازکدلی که حضرت حافظ در نصایحش به من گفت:

خون خور و خامش نشین که آن دل نازک
طاقــت فریــاد دادخــواه نــدارد

می ترسم که ابراز طلبم باعث از دست دادنت شود.

به عشقت قسم که از جانم برایم بیشتر ارزش داری.

قلم باز مست شده و راه سرپیچی را پیش گرفته. بغض نیز از سمتی وادارم می کند قلم را بنهم. اما تا فرصت هست بگزار کلامی دیگر بگویم، کلامی که خلاصه ی وجودم در آن است و چیزی جز او نمی بینم.

دوستت دارم!

نگاهت جام من، لبهای تو چون عرش من
آرزوی من خدایی، بر لب کرسی تو

نترس بانگ انا الحق نیست که من پر از منم و هنوز تا انا الحق به ضخامت منم راه هست. فقط مستم. مست چشمانت:

چونک مستم کرده ای حدم مزن
شرع مستان را نبیند حد زدن

چون شوم هوشیار آنگاهم بزن
که نخواهم گشت خود هوشیار من
« حضرت مولوی »

بگذار در چند کلمه ای که قلم رام شده برایت بگویم که هر کار برای جدایی از عشق تو کردم اما نشد:

سو به سو گشتم که تا خامُش شود طفل دلم
طفل خسبد گر بجنباند کسی گهواره را
« حضرت مولوی »

اما نخوابید و دستی گوشم را کشید و بازم آورد و چون به ناله و زاری افتادم صدایی شنیدم:

گفتا تو چنگ مایی اندر ترنگ مایی
پس چیست زاری تو چون در کنار مایی
« حضرت مولوی »

 

این است شراب نگاهت.

اگر با حرفهایم مقامت را پایین آوردم مرا ببخش:

نکته نا سنجیده گفتم دلبرا معذور دار
عشوه ای فرمای تا من طبع را موزون کنم
« حضرت حافظ »