جادوی چشمانت

نمی دانم در عمق نگاهت چه نهفته است که چنین غوغا میکند.

روزی که در چند قدمی من ایستاده بودی و مشغول کار خویش، از درون چشمت هر لحظه انفجاری به من می رسید و ناگاه کلماتی بر زبانم می آمد و قلم بر کاغذ می رقصید و چه سماعی داشت قلم:

می طلبد چشم تو کفر انا الحق ز من
می نگرد عشق من پست به من چون زغن

می کشدم روی تو بی طلب خونبها
می زندم غمزه ام بی سبب و جرم من

عاشق رویت شدم گشت چو شب روز من
روز چه باشد که سرو جان طلبد از چمن

چشم من از خون تهی لیک دلم بس پر است
...

و اینجا بود که رفتی و کلام و تکلم و جان متکلم را با خود بردی. حالا چند ماه است که در حال کامل کردن بیت آخرم اما تا مصرع اول را می خوانم یاد رفتنت می افتم و باز قدرت فکر از من گرفته می شود چه برسد به سرودن.

غمزه ای کن تا نه تنها شعرم بلکه زندگیم کامل شود....